Lista obiektów, które wyjęte z kontekstu architektonicznego wyglądałyby zupełnie inaczej, lub wręcz nienaturalnie, jest niesamowicie długa. To efekt uwzględnienia w projekcie otoczenia, przyrody, a także co kluczowe, sąsiadującej architektury. Potwierdza to, że zasady „architektonicznego tetrisa” są znane i respektowane przez międzynarodowych twórców. Firma Wienerberger, organizator konkursu Brick Award, angażując profesjonalistów, dba o wszechstronną i obiektywną ocenę nadsyłanych prac, o czym świadczyć może poziom reprezentowany przez projekty nagradzane bądź nominowane w kolejnych edycjach wydarzenia. Producent od lat obserwuje, jak ważne jest, by zarówno architekci, jak i inwestorzy sięgali do korzeni i inspirowali się historią miejsca i charakterystycznymi elementami okolicy, w której chcą postawić budynek. Dopiero taki sposób myślenia jest gwarancją najwyższej jakości architektury. Według tej „filozofii”, architekt myśli o budynku jak o kawałku układanki, który nie tyle sam w sobie ma być estetyczny, ale powinien idealnie pasować do pozostałych obiektów tworzących parcele, dzielnice, miasta. Spójność to klucz do jakościowej przestrzeni urbanistycznej.
Szkoła kulinarna czy rzeźnia?
Dzisiejszy budynek szkoły kulinarnej, autorstwa pracowni Sol89, do lat 70. XX wieku pełnił funkcję rzeźni. Zlokalizowany jest w mieście Medina-Sidonia na samym południu Hiszpanii. Obiekt powstał w XIX, złożony z trzech budynków skupionych wokół centralnego dziedzińca z charakterystycznymi wysokimi białymi ścianami. Po zamknięciu rzeźni w latach 70., budynek został opuszczony, a dziedziniec stał się magazynem i wysypiskiem śmieci. Oprócz zaniedbanych i zniszczonych murów, jednym z elementów, które pamiętały lata świetności były kolumny pochodzące ze starożytnej świątyni fenickiego boga Melkarta. Decyzja o wybudowaniu szkoły w tym miejscu była podyktowana wysoką stopą bezrobocia wśród lokalnej społeczności. Dla architektów stojących za rewitalizacją dawnej rzeźni bardzo ważne było, aby zachować ducha dawnych czasów. W fazie projektowej rozmawiali nawet z ostatnim z żyjących byłych pracowników rzeźni. Poznanie historii miejsca przekonało autorów projektu, że obiekt musi zachować dawną surowość, nie może nagle stać się miejscem przepełnionym luksusem. Dlatego zdecydowali się na wykorzystanie materiałów z naturalnych surowców. Wnętrza wykończone są surowym betonem i granitem. Elewację zewnętrzną pokrywa biała zaprawa murarska – ten sposób wykończenia ścian zewnętrznych był powszechny w tym rejonie w XIX wieku. Jedynym miejscem, gdzie kolor pojawia się w tym budynku jest dach, który został pokryty ceramiczną cegłą elewacyjną. Klinkierowy dach nawiązuje do historycznej zabudowy miasta Medina-Sidonia. Dodatkowo, architekci zdecydowali się dobudować ceglaną kondygnację doświetlającą wnętrza, która swoją geometrią pozwoliła zinterpretować historyczną budowlę w sposób nowoczesny. Choć od razu można zauważyć, że klinkierowe powierzchnie są nowoczesnym dodatkiem, stare i nowe elementy wzajemnie się uzupełniają. Dzięki temu bryła szkoły dyskretnie wpisuje się w otoczenie, tworząc spójną panoramę miasta bez rzucania się w oczy. Jego walory doceniło Jury konkursu Wienerberger Brick Award, które w 2014 r. przyznało projektowi pierwszą nagrodę w kategorii Urban Infill.
